"Dit is het mooiste cadeau dat ik in jaren heb gekregen."
Toen Trautjes broer in 2007 plotseling overleed, besloot de huisarts om Trautje (69) eens grondig na te kijken. Daar kwam, naast de hoge bloeddruk waar ze al bekend mee was, van alles uit. In 2012 onderging ze een openhartoperatie waarin ze verschillende omleidingen kreeg. Daarna ging het op en af. En uiteindelijk steeds verder ‘af’. Totdat Trautje na het douchen niet eens meer de energie had om zichzelf af te drogen. De cardioloog adviseerde haar naar Ciro te gaan: “Zij kunnen goed beoordelen hoe u ervoor staat en wat u kunt verwachten.” Een kans die ze met beide handen aangreep.
Trautje zorgt graag voor andere mensen. Dat blijkt ook uit haar arbeidsverleden. Ze heeft in de zorg gewerkt, met haar man een horecaonderneming gehad en gezinnen geholpen in het huishouden. Ze heeft vooral erg genoten van het structureel opvangen van de kleinkinderen. Het ouderlijk huis waarin ze woont, ademt dan ook gastvrijheid. “Het is altijd een zoete inval geweest tot corona kwam. De artsen adviseerden me: blijf zoveel mogelijk thuis en ontmoet zo weinig mogelijk mensen. Doe liever geen boodschappen, want als u corona krijgt, dan haalt u het niet.” Een heftige boodschap. Nu kon ze haar kleindochter van inmiddels bijna vijf jaar niet meer opvangen. Ook haar grote kleinzonen – adolescenten – kwamen niet meer op vrijdag logeren. Het was gedaan met alle gezellige familiebijeenkomsten.
Hulpmiddelen
Dat voorzichtigheid geboden was, vond Trautje wel te begrijpen. Ze heeft immers een bijzondere gezondheid, met allerlei aandoeningen: hoge bloeddruk, hart- en vaatproblematiek, fibromyalgie, acute reuma en slaapapneu. Daar moet je niet te veel bij krijgen. “Met de juiste hulpmiddelen is met mijn aandoeningen prima te leven hoor”, vertelt Trautje optimistisch. “Achteraf is het een verademing dat 7 jaar geleden slaapapneu werd geconstateerd. Ik bleek ’s nachts gemiddeld 27 keer per uur een ademstop te hebben. Dankzij het slaapapneu-apparaat kreeg ik meer energie.”
Met de rug tegen de muur
Toch ging het op enig moment slechter. “Ik had steeds meer last van kortademigheid en vermoeidheid. Als mijn man en ik gingen wandelen, zei ik steeds ‘och moet je hier eens kijken’ of: ‘zie dat uitzicht’. Allemaal dingen om maar even op adem te komen. Natuurlijk had mijn man dat wel door. Iedere 50 meter stond ik stil. Het kwam zover, dat we vóór het wandelen naar de windmolens in onze ‘achtertuin’ keken om te zien welke kant we op konden. Tegenwind of lopen op een helling was geen optie meer. Na verder onderzoek stelde de cardioloog vast dat er iets niet klopte met de druk van hart en longen. Ik heb daarvoor een experimentele operatie ondergaan, maar die heeft helaas niets opgeleverd. Toen stond ik dus met de rug tegen de muur.”
In de olifantenpolonaise
“Ik was dan ook ontzettend blij toen ik de kans kreeg om naar Ciro te gaan. Ik revalideer poliklinisch in Maastricht. Als ik dan zie wat het me nu al gebracht heeft, terwijl ik nog midden in mijn revalidatietraject zit, kan ik iedereen alleen maar adviseren: ‘Maak er gebruik van! Ga ervoor!’ Tijdens het beginassessment mocht ik mijn persoonlijke doelen benoemen. Ik wilde graag de trap weer normaal op kunnen, dansen met mijn kleindochter en koken voor het hele gezin. Gaandeweg kwam er nog één bij. Ik ‘beloofde’ mijn mede-revalidanten en de behandelaren dat ik voor mijn vertrek de ‘olifantenpolonaise’ met ze zou lopen. Hierbij pak je met je ene hand de hand van je voorganger en de andere steek je tussen je benen naar degene achter je. Dat deden we altijd tijdens de vakantie in mijn geliefde Tirol, maar ik was er niet meer toe in staat. Onlangs was het zover: we hebben ‘m gelopen na onze training! Al was het vanwege corona een bijzondere variant, met stokken ertussen.”
Veel bereikt en geleerd
Trautje heeft inmiddels gedurende acht weken drie keer per week gerevalideerd. “De komende acht weken revalideer ik twee keer per week. En dan volgt het eindassessment. Maar ik heb nu al zoveel bereikt én geleerd. Ja, ook geleerd. Zo wist ik helemaal niet dat je voor spieropbouw metéén na het bewegen een bakje kwark moet eten en niet bijvoorbeeld een half uur later. Ik ben intussen 11 kilo afgevallen, kan weer 6 kilometer wandelen en tuinieren, wat ik graag doe. Het is ook een kwestie van goed nadenken. Vóór ik naar de kelder loop, bedenk ik wat ik allemaal nodig heb, zodat ik niet twee keer voor niks loop. Ik let op mijn ademhaling en doseer beter. Het is wat dat betreft een wonder wat de combinatie van op de juiste manier bewegen, eten, medicatie innemen en energie doseren kan doen. Voor mij is revalidatie bij Ciro het allermooiste cadeau dat ik in jaren heb gehad.”